Meet & Greet

Het Nationale Ballet had ervoor zijn beste beentje voorgezet: een kunstig gerijg van stukjes vooruitstrevende moderne dans.

Ademloos zaten wij te kijken. Knap werk. Zwaar ook, dat onhophoudelijk rondspringen in krappe maillots van acryl onder de genadeloos hete schijnwerpers. Wij vonden het dan ook hoogtijd toen de bel van de pauze ging: wij gunden de uitgeputte dansers met onmiddelijke ingang hun welverdiende kwartiertje rust. Wij, op onze beurt, sjokten richting bar. Dik een uur geconcentreerd kijken, dat hakt erin. Eenmaal voorzien van de nodige brandstof, stonden wij een beetje rond te kijken, zonder dat je echt kijkt, wat je bent nu eenmaal aan het pauzeren. Sommigen doen aan aktief pauzeren: ze vullen de pauzetijd met allerlei opdrachten aan zichzelf: netwerken, pronken (al dan niet met andermans veren), de werkweek er bijpraten. Wij niet. Wij komen vaak, wij hebben hier niets speciaals bijzonders te doen behalve naar de voorstellingen te kijken. Wij pauzeren. Wij puffen even uit. Tot ik opeens wakker schrik uit mijn dagdromen. Ik zie iets ongewoons. Ik zie mensen, drommen mensen, die iets aan het dòen zijn. Het is me niet duidelijk wàt ze aan het doen zijn, maar ze zijn zeker niet aan het pauzeren. Ze horen allemaal bij elkaar, dat zie je zo. En zij hebben allemaal hetzelfde dure spul in de hand. Ze kijken druk uit hun ogen. Mijn vriendin merkt mijn alertheid op en legt droogjes uit:

-Ze komen voor de Meet & Greet.

-De Meet & Greet?

Ontmoet & Groet. Deze mensen hebben niet zoals wij tergend weinig voor zo'n prachtvoorstelling betaald, ze hebben er flink veel zuurverdiende euro's voor neergeteld, en voor dat geld mogen ze in de pauze een glas bubbels en praten met de dansers. Praten met de dansers?! Ik stuiter van verontwaardiging. Maar de dansers zijn toch aan het bijkomen, net als wij? Nee, ze staan braaf het klapvee te woord in de coulissen. Ze krijgen niet genoeg betaald, daarom.

Een week of wat later was ik nog niet bekomen van de schrik en zat ik me op een partijtje daar nog over op te winden toen de man van die vriendin een magistraal idee lanceerde: goedkope stand-ins. Een klas van de balletacademie bijvoorbeeld, die voor een habbekrats en/of een aanbeveling op hun CV (ze hebben immers De Kunst vooruitgeholpen) handjes zit te schudden en een praatje maakt over "je leven als danser bij Het Nationale Ballet." Briljant. Ik hoop dat ze het doen. Hoewel... dieper kunnen wij toch niet zinken.


Liva Elders