Droom

Ook uitvaartverzorgers dromen wel eens. Onze dromen gaan meestal niet over bloemetjes en bijtjes. Daar wordt flink in gebloed en gestorven. Alle ellende die we dagelijks meemaken moet uiteindelijk een weg naar buiten vinden.

Nadat ik jaren geleden had gebaard, verloor ik in Morpheus land mijn tweede jong. Het verdriet was immens, de tranen niet te stelpen. Een onzichtbare hand nam me mee naar het uitvaartcentrum waar mijn baby opgebaard lag. Daar zag ik mijn droomzelf tranen met tuiten huilen boven het lijkje. Mijn aanschouwende ik zweefde er bovenop en stelde met verbazing vast dat de pijn van het Grote Verlies overtroffen werd door de ontsteltenis over de kilte van de ruimte. Inderdaad, alles was er koud en afstandelijk. Een grote zaal, gekenmerkt door zenne leegte en strakke design. De ijzingwekkendheid ervan vloog je naar de keel. Ik schok wakker en beloofde dat als ik ooit een rouwcentrum mocht inrichten, het er gemoedelijk en huiselijk aan toe zou gaan, en dat geen trendy architekt zijn hippe neus in de inrichting zou moegen steken. Dan maar geen stijl: als het er maar menselijk warm zou zijn.

Maar dat is niets vergeleken met de weergaloze droom van vannacht: David en ik moesten een Nederlandse vrouw in Rusland begraven. Zij was overtuigd communist en in haar jeugd volledig in de ban geweest van dat grote land waar alles in het teken van de volksverheffing stond. Ze was niet zoals alle anderen wreed uit haar ideaal gemept door recentere onthullingen en gebeurtenissen, maar een onverdroten aanhanger van de leer van Marx gebleven. Zulke buitengewone vasthoudendheid wilden wij graag inwilligen. Wij namen kontakt op met de Russische ambassade en met een uitvaartonderneming ter plekke, en de teraardebestelling kon geschieden volgens de wens van de overledene.

Tot opeens haar nabestaanden haar lichaam terug wilden om haar in het familiegraf in Nederland te herbegraven. Wij vragen een in Amsterdam woonachtige Rus om naar het dorpje in Rusland af te reizen om de situatie aldaar op te nemen. Na een paar dagen is hij terug om verslag uit te brengen. Ondanks zijn met Russische vloeken doorspekt onverstaanbaar Nederlands begrijpen wij: de vrouw in kwestie blijkt buiten de omheining van het kerkhof, aan de voet van de muur te zijn begraven, in een godverlaten modderpoel. Daar het geen gewijde grond betreft weigert de dorpspriester alle medewerking en krijgen wij geen toestemming om het lichaam op te laten graven.

De wekker gaat: het is 7 uur, ik moet opstaan. Ik zal nooit weten of wij in personna naar Rusland zijn vertrokken noch hoe wij de droevige plicht het nieuws over te brengen aan de familie hebben volbracht.